De vraag naar verslavingsklinieken stijgt in Nederland en zeker in Noord-Holland blijft het een zorgelijk, maar vaak onbesproken onderwerp. In kleine en grotere gemeenten, zoals Heerhugowaard, signaleren hulpverleners steeds vaker dat mensen kampen met verslaving, terwijl de beschikbare capaciteit te wensen overlaat. Achter gesloten deuren speelt zich een crisis af die niet altijd zichtbaar is voor buitenstaanders, maar die rechtstreeks invloed heeft op gezinnen, buurten en het sociale weefsel van de regio.

De groeiende problematiek achter gesloten deuren


Waar voorheen de meeste aandacht werd besteed aan grootschalige stedelijke problematiek, zijn het vandaag de dag juist de kleinere steden en dorpen waar verslaving toeneemt. Alcohol, drugs, gokken en zelfs medicijnverslaving zorgen ervoor dat steeds meer mensen de grip op hun dagelijks leven verliezen. Inwoners van Heerhugowaard en omliggende dorpen merken het wellicht niet direct aan het straatbeeld, maar professionals in de gezondheidszorg trekken aan de bel over de stille toename van verslavingsproblemen.


Het zijn niet alleen jongeren die risico lopen; ook volwassenen en ouderen raken steeds vaker verstrikt in afhankelijkheid. Gezinssituaties kunnen in het gedrang komen wanneer iemand te maken krijgt met een verslaving, wat weer resulteert in bredere maatschappelijke uitdagingen zoals schulden, criminaliteit en sociale isolatie. Toch zijn er op regionaal niveau te weinig specifieke voorzieningen om deze groep effectief te helpen.

Onvoldoende behandelmogelijkheden en lange wachttijden


Het tekort aan behandelmogelijkheden in Noord-Holland zorgt ervoor dat cliënten lang moeten wachten, terwijl tijdige hulp cruciaal kan zijn voor herstel. Verslavingsklinieken kampen met beperkte plekken, waardoor wachttijden kunnen oplopen tot maanden. Voor sommigen is dat te lang. Mensen in crisis kunnen afhaken of juist verder afglijden voordat ze de juiste zorg ontvangen. Daarbij is lokale zorg schaars, wat betekent dat inwoners soms hun eigen regio moeten verlaten voor een opname – een obstakel dat lang niet iedereen kan overbruggen.


Een andere uitdaging is de financiering van zorg en de complexiteit van het kiezen van de juiste behandeltrajecten. Er is gelukkig steeds meer aandacht voor verslavingen en de mentale gezondheid om zo donaties te stimuleren.

De verborgen impact op samenleving en omgeving


De gevolgen van onvoldoende behandeling reiken verder dan het individu. Werkgevers worden geconfronteerd met ziekteverzuim en productiviteitsverlies, scholen signaleren afwijkend gedrag onder jonge leerlingen en hele gezinnen worstelen met spanningen en onzekerheid. De druk op informele zorgverleners – familieleden, vrienden en vrijwilligers – neemt toe, wat tot overbelasting kan leiden en het risico op problematische situaties vergroot.


De maatschappelijke kosten van verslaving zijn hoog, vooral als voorkomen had kunnen worden dat mensen verder afglijden. Tegelijkertijd bestaat er nog altijd een stigma rond het zoeken van hulp bij een verslavingskliniek, wat open dialoog en tijdige signalering belemmert. Pas als we onder ogen zien dat de behoefte aan gespecialiseerde zorg in Noord-Holland echt groot is, kunnen nieuwe stappen gezet worden in ondersteuning van de meest kwetsbaren in onze samenleving. Preventie, laagdrempelige hulp en uitbreiding van de behandelcapaciteit verdienen meer aandacht om de onzichtbare crisis zichtbaar en bespreekbaar te maken.